Gister lag ik in de stoel bij de mondhygiëniste.
Mijn ‘eigen’ dame was met zwangerschapsverlof en dat was te voelen.
De vervangster prikte voortdurend in mijn tandvlees.
Auw… Auw… Auw…Ik volgde mijn eigen advies op dat ik deelnemers vaak geef als het gaat over pijn.
‘Pijn is dezelfde energie als plezier, alleen ervaar je deze vanuit verkramping.
Open jezelf ervoor in plaats van je er tegen te verzetten en je beleving verandert fenomenaal.’Dus ik ademde een kwartier lang naar mijn buik.
Probeerde de pijnprikken niet weg te denken, maar er gewoon te laten zijn.
En ontspande mijn handen als ik er weer onbewust vuisten van had gemaakt.Maar terwijl ik zo ‘mijn best’ deed, vergat ik het meest essentiële:
Mijn eigen verlangen serieus nemen én kenbaar maken.

Toen ik dat in de gaten had, kostte het me nóg eens 5 minuten om de moed te vinden de dame in kwestie aan te spreken.

Een stemmetje in mijn hoofd bleef maar zeggen ‘Niet zo piepen! Nog even volhouden. Het is zo voorbij!’
Een patroon – de schouders eronder en doorzetten ongeacht mijn gevoel – dat ik van jongs af aan heb mee gekregen.
Op onbewaakte momenten steekt het halsstarrig de kop op.

Het vergt inzicht, moed en VOORTDURENDE beoefening om ingebakken drijfveren los te laten en vol compassie en liefde voor mijzelf (en de ander) te handelen.

‘Het doet een beetje pijn. Zou je wat voorzichtiger te werk kunnen gaan?’

Twee kleine zinnetjes.
Ze maakten een wereld van verschil.

– – –

Ik deel dit vandaag met je, omdat we allemaal (mijzelf inclusief) zo vaak moeilijker doen dan nodig.
We hoeven niet altijd diep de rouw of het trauma in te duiken of de symbolische betekenis van onze pijn te achterhalen.
Soms is de ander vragen je iets zachter te behandelen al meer dan genoeg.

Dus de vraag waarmee ik je achter wil laten is deze: Wat zou er veranderen als je het verlangen dat je op DIT MOMENT in je lijf voelt serieus neemt én kenbaar maakt? Welk genot geef je dan ruimte?