Nagenoeg iedereen was op de hoogte.
Want iedereen mocht het weten.
De predictorstreep was roze!

Man en ik maakten toekomstplannen.
Hij was het huis al aan het opknappen.
Ik had mijn werkschema omgegooid om verlof op te kunnen nemen.

Het mocht niet zo zijn.
Vijf weken geleden kreeg ik een miskraam.
Na drie uur pittige weeën verliet ons zielenkind mijn lijf.

‘Dat is precies de reden waarom mensen het pas vertellen na drie maanden,’ zei een vriendin toen ik haar het verdrietige nieuws vertelde. ‘Omdat het mis kan gaan.’

Ik ervaar dat anders.
Ik ben ontzettend blij dat we het juist wél hebben verteld.

Na anderhalf jaar kregen we eindelijk de kans onze liefde en het leven door te geven.
Een ziel wilde via ons zijn of haar plek innemen op de wereld.
Dat is magisch!

Dus deelden wij ons grote geluk graag met vrienden, familie, collega’s. Zelfs onze cliënten en de deelnemers van mijn vrouwengroepen waren op de hoogte.
En ik geloof dat juist hierdoor, zij er ook voor ons konden zijn toen de blijdschap omsloeg in rouw.

Na mijn miskraam stonden héél véél mensen voor ons klaar.
We kregen lieve berichten, appjes, telefoontjes. Mensen schreven gedichten voor ons en ons zielenkind.
Sommigen kwamen spontaan langs met bloemen en zelfs met een handgemaakt vogelnestje als ode aan het moederschap.

Ik kon mijn stortvloed aan tranen ieder moment kwijt.
Er was steeds een schouder in de buurt, een borst om tegenaan te leunen of een schoot om op te liggen.
En ook nu, vijf weken na dato, blijven mensen vragen ‘Hoe is het met je?’
Ik ben overrompeld door de hoeveelheid genegenheid die we ontvangen.

Wanneer ik zoiets groots en emotioneels mee maak, is het alsof al mijn maskers afgerukt worden. Ik sta compleet open. Kwetsbaar en ontvankelijk. Voor even bestaat alleen het hier en nu. Geen toekomst. Geen verleden. Alleen puur, rauw verdriet.

En in die wervelwind van pijn en gemis ontdek ik de liefde. Opnieuw.
Liefde van de mensen die ons steunen.
Liefde die zich verdiept tussen Man en mijzelf.
Liefde voor ons zielenkind dat we zo graag hadden willen ontmoeten.

Ik leer dat wanneer ik uitreik, kwetsbaar om steun vraag, er een eindeloze hoeveelheid liefde voor handen is.

“De mate van mijn openheid is de mate waarin ik liefde kan ontvangen.”

Het is een les die ik niet zal vergeten. Hoe rauw en pijnlijk en shit het ook was, ik ben ons zielenkind dankbaar dat het me dit (en zo veel meer) heeft gegeven.

Het ga je goed, lief kind van me.

♥ Janneke