‘De energie van anderen buiten houden.’
‘Je afschermen van andersmans gevoelens.’
‘Je loskoppelen, zodat je jezelf weer beter voelt.’
*diepe zucht*
Slecht advies voor mensen die veel voelen…
Ik word er zo ontzettend moe van.
Maar ik snap het wel.
Als je, net als ik, regelmatig overstroomt aan informatie, gevoelens en energie wil je soms even ‘uit’.
Maar ontkoppelen, je afschermen, iets buiten houden (als dat al zou kunnen…) is niet de oplossing.
Het enige dat dit doet is een steeds dikkere muur tussen jou en de buitenwereld maken.
En hoe dikker die is, hoe minder je voelt.
Van de ander én van jezelf.
Het is als Prozac.*
Je voelt je niet meer depressief, maar euforisch blij zijn is er ook niet meer bij.
‘Maar wat moet ik dan?’
Goede vraag.
Eentje die ik vaak krijg, want in mijn vrouwengroepen zitten regelmatig vrouwen die veel (willen) voelen.
Mijn suggestie, stel jezelf deze twee vragen:
Vraag 1: Voel je echt ‘de energie van de ander’ of maakt diegene je simpelweg bewust van iets dat ook in jou leeft?
Iets dat er nog niet volkomen mocht of kon zijn?
De meesten van ons zijn namelijk helemaal niet zo gevoelig voor anderen als we denken. (Nee, ook wij HSP’ers niet.)
Maar wel voor onze eigen onderdrukte trauma’s en niet geheelde pijnen.
Deze steken de kop op zodra ze zich uitgenodigd voelen.
Die scherpe pijn in je borstkas die voelt als je de buurvrouw ontmoet die net haar moeder heeft begraven…
Is die alleen van haar of is het een lichamelijke uitnodiging om jouw eigen onverwerkte afscheid van een geliefde, een baan, een huisdier te doorvoelen?
Of wijst het je misschien op een angst voor een toekomstig afscheid dat je nog niet onder ogen hebt durven zien?
En als dat zo is, hoe kun je dan ruimte voor deze persoonlijke gevoelens creëren?
Want zodra die gevoelens er mogen zijn, voelen ze minder overweldigend.
Vraag 2: Hoe vervuld en gevuld ben je zelf wanneer je ervaart dat de buitenwereld te veel wordt?
Ben je je bewust van je eigen zintuigen?
Van je binnenwereld?
Heb je jezelf gevoed en opgeladen?
Zodra we ons bewust zijn van ons eigen lijf, onze fysieke grenzen, onze innerlijke belevingswereld en ons zelf hebben gevoed, zijn we minder geneigd onze voelsprieten op de buitenwereld te richten.
De omgeving wordt minder belangrijk, minder beangstigend, minder groots, minder uitnodigend.
Dus wanneer je last hebt van de buitenwereld, is het tijd jezelf te voeden.
Zelf hou ik van lijfelijke voeding: een zelf-massage, een paar diepe bekken-ademhalingen of een heerlijke shaker.
Maar misschien bestaat jouw voeding uit een geur, een nieuw gerecht uitproberen, wandelen of meditatieve verstilling.
Doe wat nodig is voor jou.
Je ziet, ik ga uit van vervulling in plaats van leegmaken.
Van opening in plaats van afscherming.
Van versmelting met jezelf in plaats van afzondering van de ander.
Probeer het maar eens.
En ervaar het verschil.
– – –
Wil jij beter leren luisteren naar je gevoel?
Bij jezelf kunnen blijven, terwijl je verbinding houdt met anderen?
Je hart openen en je vrouwelijke energie voeden ipv steeds leegstromen?
Kijk eens naar mijn jaarprogramma Voluit Vrouw-zijn. Een transformerend jaar waarin je jouw vrouwelijke energie, lijf en essentie voedt op een manier die je hart opent. Naar jezelf én naar anderen.
Liefs, Janneke
* Prozac is voor sommigen een levensreddend middel.
Geef een reactie