Van de week was ‘t HET moment.
Ik had al een paar gesprekken gevoerd met cliënten en (toekomstige) deelnemers over kwetsbaarheid.
Ik wist dat ik daar iets over wilde delen.
Over het verschil tussen de kwetsbaarheid van het lijf en die van het hart.
Over letterlijk dood gaan en figuurlijk dood gaan.
En dat het ene je zomaar komt halen en je het andere bewust mag opzoeken.
Maar als ik dat deed, wilde ik daarbij zelf ook een beetje in het geding zijn.
Want hé…
Ik zou nooit iets van je verwachten dat ik zelf niet zou doen of heb gedaan.
Dus vond ik dat ik zelf ook met de billen bloot moest.
En zoals dat gaat met je kwetsbaar voelen, komt zo’n moment altijd onverwacht.
Ik wandelde nietsvermoedend met Dochter in de draagzak door het bos.
Bij een open veld met aan weerszijde drukbezochte wandelpaden vormde de uitnodiging zich als vanzelf in mijn hoofd.
(Of mijn lijf, want in dat lijf huist de werkelijke waarheid.)
Nu vind ik het heerlijk om in het middelpunt van de belangstelling te staan.
In mijn eigen trainingsruimte.
Waar deelnemers bewust naar mijn programma’s komen om iets van me te leren.
Niet midden in een weiland.
Met Jan en alleman er om heen.
Letterlijk mijn kop boven het maaiveld uitsteken, brrr….
Daarbij loop je natuurlijk de kans dat de buitenwereld daar iets van vindt.
Dat laatste kan pijn doen, want als je je hart opent, kan er in gestoken worden.
Maar ja, je bent voorganger of niet.
En ook ik leer juist daar waar het veilig genoeg is om een beetje spannend te zijn.
Die ongemakkelijkheid zie je de eerste paar minuten in dit filmpje waarin ik mijn inzichten rondom kwetsbaarheid met je deel.
Hoe ervaar jij kwetsbaarheid?
Ik ben benieuwd en lees graag je reactie in de commentaren hier beneden.
Met een groot en kwetsbaar hart,
♥ Janneke
